کور دلان ،
پایم را که از دیدار ِ یاران کوچکم بریدند
بغض معصومانه ی کلاس بود و
بهت ِ خاکستری ِ واژه های ِ سبز
من اما در شکست خود نماندم
و آیه های یاس نخواندم
به صحرا زدم به خیمه ها
به چادر نشینانی که تمام ِ هستی شان ،
کوچِ مدام ِ غریبانه بود
* این عکس صحنه ای از آن روزگاران است
چادر به چادر مادر ،پدر ، دختر و پسردر کلاسی بی در و بی پنجره وبی سقف
باهم و از هم بودیم قریبِ دوسال
دریغ که باز من مانده بودم و دو دست بریده ی عشق و
فالگوشِ ِ بی وقفه ی پوتین های ِ هرزه گرد........
زری مینویی
ردِ خطِ کدام سرود صبور را پی گیر شوم
و تورا در خویش طوری ادامه دهم
بی آنکه تقدیس سکوتم را
طعمه ی فریادی ناشایسته کنم
بگو کدام سرود ؟
زری مینویی
مارا چه بوده حاصل
از این صبوری ای دوست
جز کوهِ خستگی ها
بر قامت ِ تکیده
هنگام آن رسیده
این قامتِ تکیده
از بار غم در آید !
زری مینویی
!!!
از دست که دور می ماند
واماندنِ نگاه
تعقیبِ فاصله را وسواس می شود
و آنگاه ،
طرح گریخته را می دود
آنقدر تا که بنشیند
جایی جلوتر از ، دور از دست
زری .مینویی
پرستو ، در پرستو ، در پرستو
دلم رقصانِ باران هایِ خوشبو
گلِ زردم ، همین بود و همینه
تمامِ حرفِ آن توفانِ کم گو
زری مینویی
و دیگر بار
کودک اگر شوم
طوری جوان خواهم شد
که نگاهِ نوبتِ دیر سالی ام را
سرشارِ_ بودگانیِِ_ ناب کنم
کودک ، اگر شوم
دیگر بار !
زری مینویی
مکثِ نگاهت
تجسمِ پرنده ای ست
که از تدفین ِ
جفتِ خویش
می آید
و
تماشای ِمن
تجسمی ،
که از تدفینِ خویش !
زری مینویی
در من
دوغنیمت می موجد
که اگز غیبت داشت
نه می دانستم
هیجان _ سرخ آبی چیست
نه میتوانستم
رنجم را گنجینه کنم
یکی شعراست و
آن دیگر رویا
شعر که میتواند ترجمان ِ نگاه یک قناری
به تکه ای از آبی _ آسمانی باشد
و رویایی که میتواند
لبخند بنفشه ای باشد
به شنزاری
که روزگاری
همآغوش آقیانوشی بود
و این دو غنیمت
و این دو قناعت
و این دو
چه همخوانی_ شگفت انگیزی دارند
با سایه ی سبزی
که هنوز نمی دانم
نبیره ی عشق است
یا ته نشین_ خاطره ی دور _ دوستی
هنوز نمی دانم !
زری مینویی
..
به هر کجا که می روی
نظاره کن به گرد خویش
ببین چگونه جان من
روان پی - روان تست ....
زری مینویی
من ،
بدون عشق
می میرم
و تا به حال
چندین گور مردم و
چندین کودک
گهواره شدم
بیهوده نیست
که از مرگ ،
هراسم نیست ......
زری .مینویی