اشعار زری مینویی
شعر و ادب پارسی
اشعار زری مینویی
شعر و ادب پارسی
دوباره می گویم من بدون عشق می میرم ( زری مینویی )
دوباره می گویم
من
بدون عشق می میرم
و تا کنون
چندین گور مُردم و
صدها کودگ گهواره شدم
از من ترسیدنِ مرگ، بیهوده نبست
شقایق جان !
زری مینویی
زمان بیهوده می گردد ( زری مینویی )
زمان بیهوده می گردد
به گِردِ باد ِ گمراهی
جهان گم شد در انبوه ِ خداوندان ِخودخواهی
تو ای محبوب ِ زیبایی !
خدایی کن
خدایی کن
خدایی !
زری مینویی
می گویَدَم :چه سرزنده ای هنوز !( زری مینویی )
می گویَدَم :
چه سرزنده ای هنوز !
می گو یمش
دل ، نخ نما شده بود
رویا اگر نبو د .
زری مینویی
از پرنده هایِ ِ پراکنده دو تا هم من و تو( زری مینویی )
از پرنده هایِ ِ پراکنده
دو تا هم من و تو
*
جانان من !
بگذار شروعِ شیدایِ ما
از پلک ِ پنجره های پریشان عبور کند
و سبز-آبی ِ آوازمان را
به پهنه های نور و ترانه بکوچاند
*
در این هوای سوخته
یک قطره نگاه ِ دریایی
غنیمتی ست ...
زری مینویی
صحرا را تاب ِ داغ ِ شقایق نیست ( زری مینویی )
صحرا را
تاب ِ داغ ِ شقایق نیست
دریا را
تاِب ِ گریه ی ماهی ها
من بی قزاری ِ آن دو را
و تورا
تاب چگونه بیاورم آیا ؟!
زری مینویی
دیگر ، حوصله ی غرور ِبردباری ام را ندارم ( زری مینویی )
دیگر ،
حوصله ی غرور ِ بردباری ام را ندارم
بسکه ،
به زخمهای ِ دهان بسته ی من
مدال ِ افتخار ِ تو خالی داد .
زری مینویی
گفتم و گویَمَت همی ، دم نزَنَم بی تو دمی ( زری مینویی )
گفتم و گویَمَت همی ، دم نزَنَم بی تو دمی
خوشا ، خوشا ، به آن دمی ، همدم و همزبان تست
دل به خیالِ تو خوش است ، یادِ زلال ِ تو خوش است
خلوتِ باتو بودَ نَم ، شاعر ِ یادمان ِ تست
زری مینویی
انگار کسی داشت ابرهای( زری مینویی )
انگار کسی داشت ابرهای پراکنده را سمت سیاهی ِ یکدست می برد
گویی من نیز پاره ای از آنها بودم .
مو سیقی چهار فصل داشت تابستانش را می چرخیدو من باهمه ی آشفتگی به کشف نُتی رسیده بودم که ..........
دارم فکر می کنم اگر دلیل ادامه ی زندگی من کشف مفهوم نتی باشد باآنهمه نتی که نا شنیده گرفته ام باید قبول کنم چه بلاها که سر خود م نیاورده ام .
با این مقصود گیج و گنگ ، به مقصد نرسیَدنم بیهوده نیست !
و باز تو یی که سایه وار روبرویم می ایستی و میگویی بیا به آنچه مارا به آب و آفتاب نزدیکتر می کند نزدیکتر شویم
و با زتویی که با نگاه بمن می فهمانی گریز ما از دوایر دانا خطای ِ پریشان خیالی ِ ماست .
گاه ترسم میگرد نکند فراموشت کنم و بسرم بزند و لبخندهای مهربانت را به یکی از فصل های وی والدی بفروشم !
باران می بارد نرم و بی آزار و باز تویی که بمن نزدیک و نزدیکتر میشوی و میگذاری سر برسرت بگذارم و یک دل سیر ببارم
اینبار منم که به زمزمه میخوانم ( تا نبارم نمی تابم )
چقدر این باور ِتو را دوست دارم دریاجان !
زری مینویی
حوصله کن ، حوصله کن ای نازنین ( زری مینویی )
حوصله کن ، حوصله کن ای نازنین
چشم ِ تَرِ ِ فاصله را ، بی گله کن ای نازنین
از اشتباه گل ِ سرخ به چلچله چیزی نگو
حیفه که خط خطی بشه خاطره های خوب او
وقتی که بارون می باره ، رنگین کمون یادت نره
نذار که بغض پنجره ، خورشید و از یاد ببره
اندوه تو برهنه کن ، سوگ ِ ستاره بشکنه
آخه سبکباری اون عروسی شعر منه
گل از بهارش چی میخواد جز غزلی تازه نفس
من و تو هم از همدیگه ، شکستن هر چی قفس
چشم ِ امید آیِنِه ، دوست داشتنِ ِ تو و منه
حرف منو ساده نگیر ، قلب پرنده می شکنه
حوصله کن حوصله ..................
زری مینویی .
اگر چه پوشیده جامه ی دوست ( زری مینویی )
آن مدعی ،
اگر چه پوشیده جامه ی دوست
کشتار عاشقان اما ، رسا لت اوست
ورنه ،
عاشق به روی عاشقان کجا کشد شمشیر
یاران به پشت یاوران کجا زنند خنجر ....................
زری مینویی
نه اهل خرافات بود ( زری مینویی )
نه اهل خرافات بود
نه در شمار ِ دانش ِ بالا دست
بانویِ سبزه روئی بود ،
که دلش به رودبار می زد
ساده بود
افتاده بود
آزاده بود
مادر !
زری مینویی
تا ، باده خبر آرد ، از تازه ی سرمستی ( زری مینویی )
تا ، باده خبر آرد ، از تازه ی سرمستی
انگور دل ما شد ، سرمست ترین هستی
تن لاله ی عریانی ، تن ساکت ، توفانی
تن زمزمه ی سبز ِ آبادی ، ویرانی
نان از تو ، شراب از من !
زری مینویی