زمان بیهوده می گردد ( زری مینویی )

زمان بیهوده می گردد 
به گِردِ باد ِ گمراهی
جهان گم شد در انبوه ِ خداوندان ِخودخواهی 
تو ای محبوب ِ زیبایی !
خدایی کن 
خدایی کن 
خدایی !

 زری مینویی