زمان بیهوده می گردد ، به گِرد ِ باد ِ خودخواهیجهان گم شد ، درانبوه ِ خدواندان ، خودخواهی
تو ای محبوب ِ زیبایی !خدائی کنخدائی کنخدائی !
زری مینویی