رفیق من ، درخت ِ پشت ِ پنجره ام ( زری مینویی )

رفیق من ،
درخت ِ پشت ِ پنجره ام
اطمینانی که میتوان
بی قرار ِقبلی
کنارش بنشینم و
تا آنجا که دلِ سیاهی نخواهد
ستاره های دنباله دار بسازم

رفیق ترِ م
سنگ ریزه ای
که با او قدم زَدَنم
هم دمِ سپیده دمانِ دریا یی ست

رفیق ترینم
سایه ی سپیدی
که خورشبد دلم را زائید و
پلک فروبست و در غبار ها گم شد
من و
سنگ ریزه و
درختِ پشت ِ پنجره و
سایه ی ِ سپید
عالمی داریم ، چندی
باهم ....

زری مینویی